Rosita′s ιστορία

Δεν καταλαβαίνω πού πήγε ο άνθρωπος μου.

Συνήθιζε να με κρατάει κοντά της, να μου ψιθυρίζει το όνομά μου με φωνή απαλή σαν τις κουβέρτες στις οποίες κουλουριαζόμασταν. Rozita, έλεγε, και ήξερα ότι ήμουν ασφαλής. Το σπίτι μας ήταν ζεστό, γεμάτο αγάπη.

Τότε μια μέρα, ήρθαν ξένοι.

Μίλησαν με σιγανές φωνές, κινήθηκαν γύρω από το σπίτι μου. Ο άνθρωπος μου είχε φύγει. Έψαχνα, περίμενα, αλλά δεν φώναξε ποτέ ξανά το όνομά μου.

Χαρακτήρας & Τεμπεραμέντο

Είμαι γλυκιά και ήρεμη. Αγαπώ τους ανθρώπους, ειδικά τους μικρούς που γελάνε και με χαϊδεύουν απαλά. Τα άλλα σκυλιά δεν με φοβίζουν- μου αρέσει να έχω φίλους. Δεν τραβώ όταν περπατάω - απλά ακολουθώ, χαρούμενη που βρίσκομαι στο πλευρό κάποιου. Θέλω απλώς να αγαπώ και να με αγαπούν.

Ιδανικό σπίτι για Rosita

Το ιδανικό μου σπίτι είναι ένα σπίτι όπου η αγάπη είναι παντού. Ένα ζεστό μέρος όπου μπορώ να κουλουριαστώ δίπλα σε κάποιον που θα χαϊδεύει τη γούνα μου και θα ψιθυρίζει το όνομά μου. Μια οικογένεια, ίσως, με παιδιά που γελούν και παίζουν. Θα μου άρεσε να πηγαίνω βόλτες, να νιώθω το γρασίδι κάτω από τις πατούσες μου και να έχω έναν φίλο -έναν άλλο σκύλο, ίσως- για να μοιράζομαι τις μέρες μου μαζί του. Δεν ζητάω πολλά. Μόνο καλοσύνη, μόνο αγάπη. Ένα παντοτινό σπίτι, όπου δεν θα με αφήσουν ποτέ ξανά πίσω.